تشکیلات خدمات بهداشتی درمـانی در ترکیـه اساسـا زیرمجموعه‌ای از وزارت سلامت (MOH) این کشور است که توسط سازمان تامین‌اجتماعی، دانشگاه‌ها، وزارت دفاع، پزشکان خصوصی، دندان‌پزشکان و داروسازان اداره می‌شود. خدمات بهداشت و درمان در ترکیه ارائه شده توسط وزارت بهداشت و درمان به وسیله وزارت دارایی تامین مالی می شود. با این حال وزارت دفاع به طور مجزا به مراقبت از سلامت پرسنل و وابستگان نظامی می‌پردازد و شورای آموزش عالی مسئول بیمارستان‌های دانشگاهی است. مشاورین موسسه آتیه آفرینان ایرانیان این مقاله را به موضوع بهداشت و درمان در ترکیه پرداخته است لذا خواهشمند است برای کسب اطلاعات بیشتر ادامه مقاله بهداشت و درمان در ترکیه را مطالعه فرمایید .
در ترکیه وزارت بهداشت نیز ارائه دهنده مراقبت های بیمارستانی، مراقبت بهداشتی و تنها ارائه‌کننده خدمات بهداشتی و درمانی است. اگرچه بیمارستان های خصوصی در ترکیه نیـز خـدمات ارائـه می‌دهنـد، ولـی ظرفیتـشان کـم اسـت. در سـطح مرکـزی وزارت سلامت ترکیه، سیاست‌گذار سلامت و ارائـه خـدمات بهداشـتی اسـت و در سـطح استانی، خدمات بهداشـتی و درمـانی ترکیه از طریـق هیئت مدیره های سلامت در استان که از نظـر مـسئولیت، فرمانـداران اسـتانی هـستند، انجام می شود.
یکی از روش های مهاجرت به ترکیه از طریق تحصیل می باشد شما می توانید در مقالات دیگر به طور مفصل درباره راه های دیگر ” مهاجرت به ترکیه ” اطلاعات کسب کنید .
برخی از منتقدان نظام خدمات درمانی این کشور معتقدند که ساختار پیچیده خدمات درمانی ترکیه نشان دهنده آن است که براساس تحولات تاریخی شکل گرفته و براساس فرآیندهای برنامه ریزی منطقی بهداشت و درمان ترکیه شکل نگرفته است. گرچه خدمات درمانی توسط بخش های عمومی، نیمه‌دولتی، خصوصی و سازمان های بشردوستانه شکل گرفته، روابط میان این بخش ها چندان منسجم یا کنترل شده نیست.
کارشناسان می گویند با اینکه از زمان بهینه سازی حوزه سلامت در ترکیه 12 سال می‌گذرد، نظام سلامت و درمانی ترکیه همچنان دارای نواقص چشمگیری است. به طور مثال در نظام سلامت ترکیه پزشک خانواده تعریف شده، اما نظام ارجاع ندارند. با این حال تركیه به عنوان یك كشور درحال توسعه به خصوص در سال های اخیر سیاست های مختلفی را برای بهبود وضعیت بهداشت و درمان جامعه خود به اجرا گذاشته است.
دو دهه پیش نرخ مرگ و میر مادران و نوزادان در ترکیه بسیار بالاتر از هر کشور دیگری در اروپا بود و امید به زندگی بسیار پایین بود. در سال 1999 این نرخ برابر با 40 مرگ در هر هزار تولد بود. در حالی که برای اتحادیه اروپا متوسط برابر با 9/4 بود و برای شرق اروپا این نرخ برابر بود با 11/3. حتی در مرکز اروپا این نرخ برای کشورهای تازه استقلال یافته برابر با 8/17 بود. این روندی بد برای ترکیه محسوب می شد. سازمان WHO این نرخ را در سال 1998 برای ترکیه 130 در 100 هزار تعریف کرد. این نرخ از نظر این سازمان برای کشورهای اروپایی برابر 3/20 و برای کشورهای آسیایی برابر با 6/42 بود.
با این حال ترکیه در طول دهه گذشته رشد خوبی در حوزه سلامت داشت و نزدیک به 120 میلیارد دلار در این زمینه سرمایه‌گذاری کرد. به طوری که در این سال ها علاوه بر حوزه صنعت، بازار خوبی در کشورهای اطراف در این حوزه پیدا کرده است. حالا شرایط تا حدودی تغییر کرده و مهم‌ترین نشانه آن هم پایین بودن نرخ خدمات درمانی در ترکیه است.
41 درصد از هزینه سلامت مردم ترکیه با کمک مالیات تامین می شود و شرکت‌های بیمه تنها ۳۱ درصد در هزینه های درمان نقش دارند. مردم ترکیه هم به طور متوسط حدود ۲۸ درصد از این هزینه را می پردازند.
ترکیه در راستای ارتقای نظام خدمات درمانی خود و ارائه خدمات ارزان به مردم کشورش بر روی مالیات بر خودرو حساب ویژه ای باز کرد و با اینکه به لحاظ شاخص های کلان اقتصادی تفاوت چندانی با ایران نداشت کاری کرد تا دولت توانایی این را پیدا کند که حدود 72 درصد هزینه‌های درمانی مردم خود را پرداخت کند.
نظام بیمه ترکیه با کمک بیمه‌های ملی و بیمه های خصوصی برای تامین رفاه مردم تلاش می‌کند و جالب اینجاست که دولت رقمی بیش از ۸۰ درصد هزینه های دارویی مردم را متقبل می شود؛ که این موضوعی پراهمیت در رضایت عمومی مردم از نظام خدمات درمانی این کشور تاثیر بسزایی دارد.
سبک ارائه خدمات بهداشتی درمانی در ترکیه مشابه سبک آمریکایی است، به‌طور مثال پزشکان این اختیار را دارند که هر دارویی را به هر مقداری تجویز کنند. البته مشروط به اینکه از داروی سوم به بعد، هزینه بیشتر از دریافت‌کننده دارو گرفته شود و پزشکان و گروه های ارائه دهنده خدمت در این خصوص محدودیتی ندارند، که این خود یک چالش در حوزه سلامت است. ادغام سازمان های مختلف بیمه های اجتماعی شامل سازمان بیمه كارگران و اصناف با یكدیگر، فراهم آوردن زمینه فعالیت بیمه های درمانی خصوصی، فراهم آوردن زمینه استفاده از بیمارستان های دانشگاه ها و بیمارستان های خصوصی از سوی منسوبین بیمه های كارگری و اصناف، اجرای طرح بیمه درمانی همگانی برای نیازمندان از جمله فعالیت‌هایی است كه مسئولان بهداشتی دولت آنكارا در راستای ارتقای نظام خدمات درمانی و بهبود وضعیت درمانی این كشور در سال های اخیر انجام داده‌اند. حمایت از تاسیس بیمارستان ها و کلینیک های تخصصی درمانی نیز بخشی از برنامه های دولت تركیه برای بهبود كیفیت وضعیت بهداشت و درمان کشور ترکیه است. تركیه درمجموع یك هزار و ۱۹۱ بیمارستان دولتی و متعلق به بخش‌خصوصی دارد كه از این میزان ۳۷۵ بیمارستان متعلق به بخش خصوصی و مابقی نیز بیمارستان های دولتی و متعلق به دانشكده های پزشكی تركیه است. تعداد بیمارستان های متعلق به وزارت بهداری تركیه ۸۳۶ بیمارستان است كه استانبول با ۵۲، آنكارا ۳۵، ازمیر ۲۶، بورسا ۲۲، قونیه ۲۲ و بالیك اسیر با ۲۱ بیمارستان بیشترین بیمارستان های دولتی را در خود جای داده‌اند. تعداد تخت های بیمارستانی متعلق به بیمارستان های وزارت بهداشت در استانبول ۱۸ هزار و ۳۷5، آنكارا ۹ هزار و ۹۴۴، ازمیر 6 هزار و ۷۸۸، بورسا 4 هزار و ۵۹۷، آدانا 3 هزار و ۵۵۲ و قونیه 3 هزار و ۴۹۰ عدد است.
در مقاله ” اقامت در ترکیه ” به طور مفصل درباره شرایط اقامت و تابعیت ترکیه اطلاعات کسب کنید .
احداث بیمارستان های خصوصی در تركیه به خصوص بعد از دهه ۱۹۸۰ میلادی و به موازات اجرای سیاست اقتصاد آزاد از سوی تورگوت اوزال، رئیس جمهوری این كشور، از رشد قابل ملاحظه‌ای برخوردار بوده است.
ترکیه که در سال 2003، 142 بیمارستان خصوصی داشت اكنون با رشد بیش از دو برابری این رقم را به بیش از 550 بیمارستان رسانده است. با این حال باید گفت در این کشور ۷۵ درصد خدمات بهداشتی و درمانی از سوی دولت و دانشگاه ها ارائه می شود و تنها ۲۳ تا ۲۵ درصد این خدمات از سوی بخش خصوصی ارائه می‌شود.
از جمله ضعف های نظام خدمات درمانی ترکیه تعداد پزشكان متخصص، پرستاران و دیگر كادرهای پزشكی و نیز سطح پایین آن ها بود. مسئله ای جدی که مقامات دولتی را بر آن داشت تا در گام های نخست به فکر چاره‌ای برای حل این معضل باشند. تصمیم‌گیری های درستی نیز صورت گرفت.
نظام آموزشی ترکیه به یک باره از مسیر تئوریک به سمت مسیری تجربی و فعالیت دانشجویان پزشکی زیر نظر متخصصان اروپایی تغییر کرد و نسلی قدرتمندتر در نظام پزشکی این کشور پرورش یافت، نسلی که می‌توانست خود از تعلیم‌دهنگان نسل‌های بعدی باشد. همزمان تلاش شد با احداث مراکزی ویژه، امکان ارتباط کادر خدمات درمانی بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی با بنیاد های بزرگ پژوهشی حفظ شود تا نظام پزشکی این کشور قادر به حفظ ارتباط خود با مراکز پزشکی پژهشی بین‌المللی باشد.
اما آموزش های بهداشتی درمانی در ترکیه تنها در سطح پیشرفته و مختص به کادرهای پزشکی نبود. در یک دهه اخیر شمار پزشکان مدرسه و مربیان بهداشت در ترکیه به طور چشمگیری افزایش یافت. کودکان و نوجوان ترک باید آموزش پیشگیری از بیماری و یا درمان برخی بیماری های جسمی و روحی را می دیدند و تحت عنوان بهداشت یار با مربیان بهداشت در مدارس فعالیت می کردند.
چنین اقدامی چند دستاورد مفید داشت ؛ کودکان علاوه بر حفظ سلامت خود و خانواده، مسئولیت حفظ سلامت دیگر هم‌سن‌وسال‌های خود را بر عهده داشتند. اما آموزش به کودکان از دیگر سو منجر به ایجاد رغبت در نسل جدید برای حرکت در مسیر انتخاب رشته‌های پزشکی و زیرمجموعه آن‌ها و ادامه تحصیل در سطوح بالاتر می‌شد. همچنین دیگر تمام مسئولیت بهداشتی درمانی در مدارس تنها بر دوش مربیان بهداشت نبود و کودکان باانرژی در این مسئولیت ها سهیم بودند.
وزارت بهداشت تركیه برای رفع نیازهای درمانی در سطح تركیه بیش از 6 هزار درمانگاه راه‌اندازی كرد كه در آن‌ها دست كم یك پزشك اشتغال داشت. طبق طرحی كه از سوی وزارت بهداری تركیه ارائه شد در تمام مناطقی كه جمعیت آن‌ها ۱۰ هزار نفر بود، دست‌كم یك درمانگاه دولتی تاسیس شد .
شرکت آتیه آفرینان ایرانیان به شما پیشنهاد می کند برای کسب اطلاعات بیشتر مقاله ” تحصیل در ترکیه ” را مطالعه فرمایید .
اما یکی از مهم ترین دلایل موفقیت سیستم بهداشت و درمان ترکیه در دهه اخیر، شامل هماهنگی و انسجام مجلس، دولت، سیاست گذاران و تصمیم گیرندگان و بخش‌های مالی بود. به طوری که تمام این بخش‌ها به طور واحد عمل کردند. چراکه اکثریت مجلس دست حزب است و دولت نیز برآمده از حزب می باشد. بنابراین تصمیم‌سازی ها بسیار آسان صورت می گیرد و بخش های سیاست گذاری موضع دیگری نسبت به تصمیمات ندارند.
گروه آتیه آفرینان ایرانیان – مجری و ارائه دهنده بهترین خدمات و مشاوره های تحصیل و اقامت در اروپا
